آوازخوانی و موسیقی، یکی از پدیده ‏هایی است که از آغاز خلقت بشر در بخش‏های گوناگونی از زندگی انسان مرسوم بوده است. انسان در شادی و غم، در عبادت و تفریح، در بزم و رزم، از موسیقی و آوازخوانی استفاده می‏کند و این پدیده اجتماعی در اکثر جوامع انسانی، سابقه‏ ای طولانی دارد. موسیقی و آوازخوانی، برای بشر آن‏چنان اهمیت داشت که موضوع علوم مختلفی مانند ریاضی، فلسفه، فقه، اخلاق و هنر قرار گرفت و از جنبه‏ های گوناگون به آن توجه شد. این پدیده، مانند بسیاری از پدیده‏های دیگر بشری، علاوه بر امور متعارف و سودمند در امور غیر متعارف و ناپسند نیز استفاده شد. از دیرباز، موسیقی و آوازخوانی به شکل‏های غیر متعارف و غنایی به ابزاری برای سرگرمی، تفریح و لذت‏خواهی بشر تبدیل شد. این نوع از موسیقی و آوازخوانی، مورد نکوهش ادیان، متفکران و فلاسفه قرار گرفت و در دین مبین اسلام نیز آیات و روایات مختلفی در نهی از این نوع موسیقی بیان شد؛ ازاین‏رو، فقیهان مسلمان، بخشی از تلاش‏های فقهی و استنباطی خویش را به بررسی احکام موسیقی و آوازخوانی اختصاص دادند و برای تعیین حدود، احکام و استثنائات غناء، موسیقی و آوازخوانی به تفکر و اجتهاد در ادله شرعی پرداختند. کتاب حاضر، تقریر دروس خارج حضرت آیت‏ الله اعرافی درباره «غناء و موسیقی» است که در ادامه سلسله دروس مکاسب محرمه ایراد شده است.